Nefes bile alamıyorum bu ara...

Nefes bile alamıyorum bu ara...

Hakikaten kabus gibi bir yazıya hazır olun. Nefesim tükeniyor, canım çok yanıyor.

Küsen küsene...

Hiç bişey de yapmıyorum, çok adım atasım kalmadı, korkuyorum artık. Stresten, hüzünden kalbim sıkıntıdan nefes alamıyorum...

Kimseyi üzmedikçe kendimi daha çok paraladığımı görüyorum.

İçimden bişey paylaşmak da gelmiyor...

Tek bir cümle kurabilirim bu durumuma özet olsa...

"Sessizlik en güzel ses, duymasını bilene"

Duanıza muhtacım. Başka bişey isteyemiyorum sizlerden.

Rabbim huzur mutluluk versin...

İş deseniz o değil.

Okul deseniz o değil.

Anlaşılamamak can çok yakıyor.

Oysa bişey yapmadım da. Yapamadım kıyamam ben kimseye.

Allah korkusu olan insana kıymaz, Allah korkusu olan kimseyi üzmez.

Bunu unutmayın...

Ben kozmetik yazmaya devam edeyim, o da pek işe yarasa da yaramasa da...




Üzülme!.. Dert etme can!
Görebiliyorsan, dokunabiliyorsan,
Nefes alabiliyorsan, yürüyebiliyorsan..
Ne mutlu sana!
Elinde olmayanları söyleme bana..
Elinde olanlardan bahset can!
Üzülme!.. Geceler hep kimsesiz mi geçecek?
Gidenler dönmeyecek mi?
Yitirdiğin her ne ise; bir bakarsın yağmurlu bir gecede..
Veya bir bahar sabahında karşına çıkmış..
Bil ki! Güzellikler de var bu hayatta…
Gel gitlerin olmadığı bir hayat düşünebilir misin?
Hüzün olgunlaştırır? Kaybetmek sabrı öğretir.?
Hz.Mevlana/Rumi