Cuma, Ekim 14, 2016

Su Yine Yandı Geçen Haftasonu

Aslında neresinden başlasam nereye kadar doldursam bu sefer cidden bilemiyorum...

Bursa'ya gittik cumartesi günü... Halamın kızının nikahına... Biliyordum beraber büyüdüğüm insanların canımı daha çok yakacağını...

Zaten s.çmışım bu hayata abi! Arkadaşlarıma gözüm kadar bakar ben bir çeviriyorum başımı çevremde yer yer kimsecikler yok. Susuyorum oturuyorum kalakalıyorum...

Neyse... Çok seviyorum yine de insanları... Ölünce de çok seveceğim...

O gece önce hep birlikte oturduk. 

Daha sonra uyumak için amcamlara gittik. Kuzenimin biri uzun zamandır yurtdışında, bir kızı evli, diğeri bizle oğlu ise o gece orda kalmadı...

Halamlarla konuştum duş aldım ve yattım..

Kalktım kahvaltı yaptım, halamlarla dedemlere yol aldık... Sonra takım elbise filan falan giydim ve nikahtan önce halamlara gittik... Hala çok bende bir gün yazarım...

Nikaha geç kaldık ve izleyemedim... Aman zaten 5 dklık bir saçmalık... Düğünün içinde nikah güzel de normalde yok yani...

Her neyse...

Nikahtan çıktık, güzel kuzenim  "yemeğe gel bizle nolur dedi"

Sağolsun...

Gittim...

Gitmez olaydım...

Sanki düşmanlarıyım. Ne konuşuyorlar, ne fotograf çekiyorlar ne dinliyor ne soruyorlar...

Olamaz diyorsun emek verdiğin büyüdüğün insanlar yüzüne bakmıyor...

Çok üzüldüm... 

Eve geldik... Bir daha mı asla! Rica ediyorum görüşmeyelim...

Ciddi bir hastalığım var ve pek çok kişi bunu biliyor, bilmesine rağmen beni üzmeye devam ediyorlar... Ne diyeyim "kim benim için ne düşünüyorsa, Allah ona bin mislini versin"...

Görüşmemek çocukluk hatıralarımı kurtarır...

Görüşmek kalbimi sıkıştırır...

Eve geldik eşorfmanları giydim amcam, dedem oturduk... Burdaki canım halama hepsini de anlatacağım...

Canım öyle istiyor...

İzin verselerdi sebebini sorardım... 

Ömrümde kimseyi kırmadım ama bu ara sadece kırılmaya meyilliyim!

Üzenlere sesleniyorum: Rabbimle başbaşasınız...

O kadar...

Ertesi gün de çıktık Ankara'ya döndük... O kadar doluyum ki 2 aydır elimden gelse binlerce post yazarm...

Bişey daha! Ben iflah olmam, bu hayat da beni üzmeye doymaz! 

2 yorum:

  1. hastalığınızın ne olduğunu bilmiyorum ama umarım en kısa sürede geçer sağlığınıza kavuşursunuz ama biz kırılmaya başladığımızı hissettirdiğimiz anda en yakınlarımızdakiler zevkle kırmaya başlıyorlar bizi sanırım :( takmamaya ya da mümkünse görüşmemeye çalışmak en iyisi sanırım

    YanıtlaSil