Gelelim 2. kısma...
Efendim ortaokullu olduk, o dönemde de işte arkadaşlarla sorunlarım vardı, yıllar sonra can ciğer olduk ya neyse. O kadar çok kemirirdim ki tırnaklarımı, parmaklarım uyuşurdu.
O dönemde şimdiki gibi değil hani.
Grup terapileri filan yok...
Neyse, annem aldı götürdü psikiyatriye, sonuç net: Okuldan alın!
Lisede devam etmedim tabiki o okula. Bu sefer Lise1'den itibaren bu ülkede yarış atı oluyorsun efem, öyle ona buna pek fırsatın olmuyor.
Her bir soru, her bir kurs her bir ders daha büyük problemler çıkarırdı.
Lise sonda bu sefer psikolaga gittim. Konuş açılırsın gibilerinden. Sonrasında ise aşk meşk. Pek sevgili M Bey sayesinde kemirmeye devam ettik...
Bişey bozulmadı...
Fark değişmedi...
2005'te tuttum NLP eğitimine başladım. Amanın o depiderya bir olaydır yahu. Bir sürü saatler, çalışmalar...
2005'te en acısını yaşadık dayımızla...
2005'te bir de ÖSS'yi kazandık. Hiç istemediğim bir bölümü. Zaten 5 sene kusarak okudum... Yazarız onu da.
Dayım gitti, artık kalbimin acısı parmaklarımdaydı. Tuttular alçıya aldılar, kemirmekten bir parmağımı kırdım komedi...
Acı ojeyi de yedim ben en komedisinden.
Canım yanar bir daha ısırırdım...
Kitap serüvenleri başladı... Bunu çok seviyor insanlar anlatırken o da 3. parta kalsın...
Olmaz mı?
Yine diyorum bu benim serüvenim!
Sevgiler
Nasıl parmağını kırdın kemirirken ya ilginçmiş
YanıtlaSilhıc sorma...o kadar bastırmıştım kı ara kemık kırıldı
SilBekliyorum devamını zira çok samimi yazıyorsunuz
YanıtlaSil