Son günlerde keyifsizim ya Allah'a sığınıyorum vardır bunda da bir hayır diyorum. Gene ellerime saldırıyorum tırnaklarımı kırıyor ya da uğraşıyorum kırılması için. Elim ağzımda buluyorum bir anda kendimi.
Neyse...
Dayımın vefatından sonra dünya yıkıldı sandım başımıza. Halen daha atlatamadık da diyebilirim o derece... Çok sevdiğin birini kaybedince düzelemiyorsun...
İlk terapiye başladığımda 19'umdaydım. Hatta o dönemde de acı ojeler filan bir popüler ki sormayın. Ojeyi aldım sürüyorum bolcana, öyle yiyorum, işkence Allah'ım. Nefes alamıyorum offf offf diyorum devam ama...
Üniversiteye başladım ki sormayın eller hep berbat... Saklıyorsun olmuyor...
23'ümdeydim bu sefer kursa başladım.
Bir gün kurs hocam çağırdı, söylendi... Kendi parmaklarını görünce inanamadım. Damar damardı sanki...
"Yemeyeceğim" dedikçe yedim...
27 oldum, ylisansa başladım.
Yine devam...
Okuldakiler gider ürün alırdı gene yerdim...
Protez tırnak yaptırdım...
Kocaman ama spor merkezine gidemeyecek kadar.
Bir de psikolojik kitaplar okuyorum koparsınız :P
Kitaplar bitiyor ben devam da devam...
Belki de çok çok kırılıyorum diye oluyor bunlar, sorguluyorum. İkinci terapi grubumda terapist kağıda neden yediğimi yazmamı istedi.
Yazdım da ne yazma ama...
Bakmışım 5 sayfa olmuş...
Onu 4. parta bırakalım mı?
Biraz uzun...
İşkenceye dönmesin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder